ابوالبقاء، عبداللَّه بن حسين بن عبداللَّه عُكَبَّري بغدادي، عالم در ادبيات، فقه و تفسير و اصول بود. وي علوم عربي را نزد ابن خشاب و يحيى بن نجاح و حديث را نزد ابويَعلي فراء آموخت. وي در كودكي به علت بيماري آبله نابينا گشت. گوينده كتب را بر او مي‏خواندند و او مطالب را در ذهنِ خويش فراهم مي‏آورد و سپس به كاتب، املا مي‏كرد. ابوالبقاء داراي حافظه‏اي نيرومند بود و كتاب‏هاي متعددي به همين روش نگاشت. شرح مُفَصَّل زمخشري، اعراب القرآن موسوم به تفسير التبيان، اعراب الحديث و... از جمله آثار اوست. وي در بغداد مدفون گشت.